افغانستان از جمله کشورهای محاط به خشکه است که آب مورد ضرورت خود را از کوه ها و دریاهای این کشور، تأمین می کند، طبیعت خدا داده افغانستان، گاه به نفع اش و گاهی هم به زیانش بوده است، اما تاریخ شاهد است که نظام ها یکی پی دیگری آمدند و رفتند و در راستای استفاده از منابع معدنی و آبی، دستاورد چندانی نداشتند، حالا که امارت اسلامی افغانستان کچکول تکدی و دست به سوی بیرونی ها را به نفع آیند کشور و مردم این سرزمین نمی بیند، ناچار در صدد عواید داخلی، مانند مدیریت معادن، آب و چشمه های عایداتی دیگر برآمده که می شود با مدیریت دست و کارا از چشمه های عایداتی، کشور را از معضلاتی که حل آن در این همه سالها برای نظام های گذشته دشوار بود، رهایی بخشید و عواید سرشار به دست آورد.
بنابرین ویژه گی ها، اگر مسؤولان امور، آب های کشور را دقیق مدیریت کنند و زمین های بایر را سیر آب سازند، نه تنها که در قسمت محصولات زراعتی خود کفا می شویم، بل یکی از کشور های صادر کنند محصولات زراعتی و غلجات به کشورهای منطقه و جهان نیز خواهد بود، زیرا افغانستان دارای پنج حوزه آبی و 180 دریا و دریاچه است که 43 دریای آن بزرگ و مشهور می باشد که بدون اندکترین استفاده به کشورهای همسایه سرازیر می گردند.
بناً نظر به این اکتشافات جغرافیایی، افغانستان دارای دریاها و دریاچه های فراوان است، پس پرسشی که مطرح می گردد، اینست که چرا امروز از لحاظ مواد اولیه به ویژه آرد و گندم، احتیاج کشورهای منطقه و همسایه هستیم. پاسخ واضح است که نظام های گذشته در طرح و استراتیژی خود، کلخ روی آب گذاشته به این مذیت های خدا داده علاوه بر این که هیچگونه توجهی نکرده اند، بلکه اصلاً این منابع سرشار را مال مردم افغانستان ندانسته و در حصه آن بی تفاوت عمل کرده اند که این عدم توجه، سبب گردید که امروز شماری از همسایه های ما آب افغانستان را مال قانونی خود دانسته و با اندکترین توجه زمامداران کنونی کشور، عکس العمل فوری نشان می دهند.
بناً این کنش ها و واکنش ها از یکطرف بی تفاوتی نظام های گذشته در افغانستان را نشان می دهد، از جانبی هم مداخله صریح کشورها در امور داخلی افغانستان را بازگو می کند.
در حالی که این مسأله اظهر من الشمس است، کشورهای همسایه ما بیش از چهل سال است که از منابع آبی افغانستان بی رویه استفاده می کنند و دلیل اش نیز واضح است، (دیگی که بالایش باز بود، هر کس یک چمچه بر می دارد)، اما اکنون که به لطف پروردگار عالمیان، امنیت تأمین است و نظام مستقل و مردمی روی کار آمده، طبعاً این حکومت به فکر داشته های مادی و معنوی، ایجاد شغل برای شهروندان و خلاصه خودکفایی اقتصادی است و زمامداران کنونی نیز از گذشته آموخته اند که یگانه دلیل وابستگی به کشورهای بیرونی، وابستگی اقتصادی است.
از اینرو مردم افغانستان از امارت اسلامی می خواهند که با جدید و قاطعیت آب های کشور را مدیریت و با ایجاد سد های آبی، زمین های بایر و بی آب را نیز آبیاری کنند، تا دیگر هیچ جوانی این کشور به خاطر به دست آوردن لقمه نانی به کشورهای همسایه، منطقه مهاجر نشوند، زیرا حضور شماری از جوانان ما در کشورهای همسایه و منطقه ولو که کارهایی شاقه، طاقت فرسا و سنگین را انجام می دهند، اهرم فشاری برای حکومت ها در افغانستان بوده است که با مدیریت آب ها، نه تنها زمینه کار و شغل برای جوانان ما مساعد می گردد و کشور راه توسعه و ترقی را می پیماید، بلکه از جلو مهاجرت های غیر قانونی و جذب جوانان به باندهای تبهکار مافیایی و تروریستی نیز گرفته می شود.
