محمدصادق طارق
مــرده بوديـم آب حيــوان ناپـديـد
راز قــرآن در دل مـا شد جـديـــد
دل ز او عــزت ز او آئــــيــن ز او
بــال ز او پـرواز ز او شـاهين ز او
پست‌هـا در زيــر سايـه سـربلــند
خـــاک را از زر نـمايــد ارجمـند
بـرق علم چون در سحاب ما رميد
رعـد و نـورش کـوه سينا را خريـد
علـم حــق سرمــايه‌ى ديريـن مــا
صد جهان است مستتر در حين ما
شعله‌اش چون شمع پر نور و ضيا
مى‌زند بر کــاه جهـل از خــود هبا
محــفل عـلم و عـلوم افـروختيــم
از نــوای صـوت حـق انـدوختـیم
صــد گـرسـنه سـیر از انگـور مــا
بوی خـوش انـدر جهـان کافور ما
طب اگــر دانــى ز مـا تقـليد شـده
ليک کنون بر ما چـرا تـنقيد شـده؟
در ضــمیر مــا نـواهــا شد بلنـــد
قـــوم‌هــا را راه بــیـرون از کمـنـد
مــدتی با لاله رویـــان سـوختــیم
سیـنه را با تــار عـلمش دوخــتیـم
رشته‌ى مـا رشتـه‌ى انجـم بُدست
راه از پيمـــودن مـا گـم بُدســـت
راه مــا انــدر خــيال مــا چنــــين
دير چنان بُدست و حــال ما چنين!
حیف آید طــارقـا از این روزگــار
روز بـه روز از قــافله آئیـم کنــار
