میلاد احسان
تاریخ شاهد است که مردم افغانستان در طول سده های گذشته همیشه چون کوه استواری در برابر متجاوزین و زور گویان قرار گرفته اند و به هیچ یک از قدرتهای استعمارگر اجازه نداده اند حاکمیت شانرا در این سرزمین برقرار سازند. آگاهان سیاسی به این باور اند که کشور محبوب ما افغانستان شاهد تحولات بس عظیم سیاسی و تاریخی بوده و راه رشد و انکشاف خویش را در مسیر های پر مخاطره تاریخ طی نموده است.
سوم حوت سال ۱۳۵۸خورشیدی روزیست که مردم غیور و با همت افغان در مقابل متجاوزین حمله آور شدند و حکومت دست نشانده را به این باور مند ساختند که افغانها در مقابل حکومت های مزدور از خود عکس العمل شدید نشان میدهند و تا پای جان مقاومت میکنند.
در همین روز بود که مردمان دلیر و سلحشور افغانستان مانند نیاکان شان با دستهای خالی با طنین نعره های ملکوتی الله اکبر از گوشه و کنار شهرکابل به مبارزه آغاز کردند و این اولین حرکتی بود که رژیم وقت را در داخل پایتخت که مرکز سیاسی و پایگاه قوی شان بود دست و پاچه ساخته و در برابر بزرگترین طاغوت و ابر قدرت عصر و زمان با قیام جانبازانه خود میخواستند هزاران شهید را نذرانه وطن، عزت و شرافت امت اسلامی نمایند. بنآء با قامت رسا ایستادند و خواستند ماشین جنگی ابر قدرت وقت را خاموش نمایند در حالی که کشور ما با الام و مصایب بیشماری دست و گریبان بود،فرزندان دلیر و باشهامت با شجاعت بی نظیر در برابر اهریمن و طاغوت زمان با از خود گذری و ایثار ایستادند آفتاب هنوز طلوع نکرده بود که نعره های ملکوتی الله اکبر شدت بیشتر یافت و مردم شهرکابل با دستان خالی از کوچه و پسکوچه های گل آلود و پر برف به روی جاده ها ریختند و با عساکر اردوی مزدور و قشون سرخ اتحاد جماهیر شوروی وقت در گیر شدند، شهریان کابل با شعار های الله اکبر خروج نیروهای خارجی را از کشور میخواستند. ولی اردوی مزدور و قشون سرخ اتحاد جماهیر شوروی وقت این نعره ها را با مرمی پاسخ گفتند و بر مردم بیدفاع شهرکابل شلیک نمودند و پیکره های جوانان ، نوجوانان، اطفال ،زنان و پیرمردان کابل را که برای آزادی و استقلال وطن کمر همت بسته بودند . سرخ رنگ کردند پیکره ها به خاک و خون می غلتید و از هوا و زمین باران مرمی سیل آسا قیام کننده گان را به خاک وخون میکشید.
هرچند نعره های الله اکبر بلند تر میشد شلیک و باران مرمی ها بیشتر میشد ولی آزاد مردان شهرکابل با ریختن خون شان برای رسیدن به هدف مقدس یعنی آزادی وطن از تسلط خارجیان هراسیدند. یاد و خاطره این جانبازی ها هرگز فراموش نمی گردد. راد مردان مومن شهرکابل که بنده گان مخلص خداوند متعال اند، اول خود و پس همه امور زندگی شانرا به خدا می سپارند و یقین دارند که خداوند مهربان کار ساز حقیقی و فاعل مختار است و از کسانیکه خود را با او می سپارند و از احکام او اطاعت و فرمان برداری میکنند حمایت و پشتیبانی میکند و لطف و احسانش با آنها است و باالمقابل مردمان ظالم ،بی انصاف، متکبر و عهد شکن از لطف و مرحمت او محروم بوده ودر نتیجه به شکست های فاحش و رسوا کننده گرفتار می شوند و در آخرت و روز محشر که روز محاسبه و دیدن نتایج اعمال است ندامت و پشیمانی می کنند ولی کدام سود و فایده ندارد. شهرزیبای کابل با حماسه سوم حوت با شهریان خود یکبار دیگر راد مردی ها و ایثار اسلاف خویش را در اذهان تداعی نمود ولی ارواح پاک و روان شهریان شهید کابل همچون کانون از خود گذری ،غیرت، جوانمردی و ایثار تا نبض زمان می تپد.
حاجی غلام حیدر معصومی یکتن از باشندگان چندول کابل در مورد قیام سوم حوت خاطره اش را چنین گفت:قیام شهروندان کابل در روز سوم حوت سال ۱۳۵۸خورشیدی حماسه بی مثل مردم متدین و وطندوست ما بود که قهرمانان آن حادثه در پایتخت کشور بر ضد یورشگران خارجی و حکومت دست نشانده آنان راه اندازی کردند.اما این قیام خود جوش مردمی در نخستین ساعات روز ،با سرکوب شدید نیروهای امنیتی حکومت مزدور روبرو گردید،قیام شهروندان کابل در سوم حوت یک قیام حق علیه باطل بود و این حرکت خود جوش شهروندان کابل زمینه ساز قیام های گسترده مردمی در سراسر افغانستان گردید.قیام شهروندان کابل در سوم حوت یکی از مهمترین نشانه های همبستگی ملی سرزمین ما به حساب می‌آید که در آن تمامی شهروندان کابل بدون در نظر داشت قوم،مذهب، نژاد و سمت اشتراک داشتند.
وی افزود:قیام سوم حوت یک حرکت تصادفی و غیر آگانه نبوده است ،بلکه یک برنامه و اقدام مبارزه بر حق از قبل طرح ریزی شده از سوی مردم صلح دوست افغانستان به خاطر از پا در آوردن رژیم وقت به عنوان دست نشانده صورت گرفته است. از هر طرف که صدای شهروندان شنیده می شد ،دیوانه وار می تاختند و منطقه را به آتش می کشیدند و در برابر مردم که دست خالی و ایمان قوی داشتند از سلاح های خفیفه و سنگین در مقابل آنان بکار می‌گرفتند و همین جنایت نیروهای نظامی اشغالگر و حکومت وابسته شان یک پیامی را برای مردم ما داد که راه و چاره شان جز جهاد بی امان در برابر تجاوز ،هیچ چیز دیگر شده نمی تواند،زیرا متجاوزین بر نیروی نظامی شان خیلی مغرور بودند و هیچ منطق انسانی را نمی شناختند.همین بود که مردم ما در سراسر کشور بر ضد متجاوزین قیام کردند و آنان را متوجه اشتباه تاریخی شان ساختند چیزی که در دیدگاه و منطق ارتش سرخ و ذهن کاخ نشینان کرملین تا آن دم خطور هم نکرده بود.
بلی! قیام سوم حوت شهروندان کابل تنها نفرت و انزجار را علیه اشغالگران و حکومت مزدور شان در پی نداشت .بلکه آنان را بسیج نموده و صفوف جهاد و مبارزه را مستحکم ساخت. و بالاخره به بختگی و پیروزی ملت مجاهد و قهرمان افغانستان انجامید . اشغالگران باید از این قیام و از سایر قیام های مردم با غیرت افغانستان که اوراق زرین تاریخ به آن افتخار دارد،بیاموزند و عبرت بگیرند، زیرا مردم افغانستان سرمی دهند ولی سنگر نمی دهند، روح همه شهیدان آزادی خواه و روح شهیدان سوم حوت شاد باد.
