مقالی اوتبصرې

مرا از خیر تو امید نیست شر مرسان

بعداز سقوط نظام جمهوریت و فرار زمامداران آن به کشور های بیرونی، تشکل احزاب سیاسی در محوریت

احمد
بعداز سقوط نظام جمهوریت و فرار زمامداران آن به کشور های بیرونی، تشکل احزاب سیاسی در محوریت این افراد دارد به یک فرهنگ و یا هم اگر واضح بگویم به یک رقابت سیاسی تبدیل شده است.
گفتنیست چند پیش، حنیف اتمر وزیر خارجه حکومت گذشته ، حزبی را تحت عنوان حرکت ملی صلح تأسیس کرد که به دنبال آن سرور دانش معاون دوم اشرف غنی از تأسیس حزب عدالت و آزادی خبر داد و اکنون نیز رحمت الله نبیل رئیس عمومی امنیت ملی حکومت پیشین، حزب ملی آزادی را تأسیس کرده که تشکل این احزاب آن هم در بیرون از کشور، واکنش های را به همراه داشته است.
ذبیح الله مجاهد سخنگوی امارت اسلامی افغانستان در واکنش به این مسأله گفته است که ایجاد حزب در بیرون از کشور، راه حل برای مشکلات افغانستان نیست، کشور نیاز به وحدت و یک پارچگی دارد، همچنان تاکید کرده که این افراد در داخل افغانستان آزمون شان را داده اند.
شهروندان کشور به ویژه کابران رسانه های اجتماعی نیز با واکنش به این موضوع، این اقدام سران حکومت پیشین را ناشی از وابستگی شان به کشورهای خارجی، همچنان طرزجدید از زر اندوزی خوانده و به این باور اند که این اشخاص چگونه به خود جرأت داده اند که دست به تأسیس حزب بزنند، آیا برای یک لحظه فکر کرده اند که در بیست سال گذشته، اندکترین خدمتی را به مردم افغانستان انجام داده اند. که قطعاً جواب منفی است، مگر ا ینکه به پول های نامشروع رسیدند وامتیازات مضاعفی را نیز برای خود و خانواده های خود کمایی کردند. هر چند مؤلفه تشکل احزاب سیاسی در نظام های دموکراتیک، همسویی مردم به خاطر تأثیر گذاری، نقش آفرینی و فشار آوردن به نظام ها، پیرامون اصلاحات در مسایل کشوریست که به عنوان اپوزیسیون اصلاح طلب، مطرح و به کار می رود تا نظام را به مسیری که احزاب و مردم می خواهند، سوق دهند ، اما مردم افغانستان در بیست سال گذشته، تجربه کرده که احزاب سیاسی به جزء از امتیازگیری برای رهبری حزب و خانواده اش، هیچ گونه خدمتی قابل وصفی را به مردم و کشور انجام نداده اند و صرف این احزاب، نمایشی در برخی از جلسات دولتی دعوت می شدند تا به تصامیم حکومت نسبت به امری از آدرس مردم، مهر تائید گذارند تا حکومت اعلام کند که بعداز نظر خواهی احزاب و شخصیت های سیاسی به این(؟) نتیجه رسیدیم. بناً احزاب سیاسی درافغانستان نه تنها که مفهوم حزب را نداشتند، بلکه به مفهوم دکاندار در سیاست نقش بازی می کردند و فاقد یک ورق برنامه کاری بودند، اگر برنامه یی هم داشتند، روی محوریت شخصی رئیس حزب می چرخید. صرف یک الی دو حزب جهادی نسبتاً نقش آ‌فرین بودند که آنان هم مطابق اساسنامه و مرامنامه حرب عمل نمی کردند، تصامیم و برنامه هایشان نیز د ر محوریت رئیس حزب و دوستان هم کاسه اش اتخاذ می شد. بنابرین حالا که این اشخاص با تأسیس حزب می خواهند، بار دیگر از طریق رسانه های وابسته به حامیان شان خود را مطرح و با الفاظ شرین، اما در حقیقت فریب دهند از واژه های آزادی، برابری، عدالت اجتماعی صلح سراسری، ملی گرایی، همدیگر پذیری، همچنان نظام غیر متمرکز، صحبت کند، در حالکیه همه میدانند که این ها نخستین کسانی بودند که در بیست سال گذشته، این واژه ها را در نطفه خنثی و اولویت کاری شان نیز ایجاد فاصله میان اقوام ساکن در کشور، فراکسیون بازی و دامن زدن به تعصبات قومی، زبانی و سمتی بود، زیرا یگانه حربه دشمن در طول سالیان دراز در افغانستان، همین گزینه بوده است.
حالا که صحفه تغییر کرده و مردم ما بیشتر از هر زمان دیگر خوب و بد را تفکیک کرده می توانند، ان شاالله که در میان مدت مشکلات اقتصادی و سیاسی در کشور نیز مرفوع خواهد شد، اما با تأسف عمال بیگانه بار دیگر از‌ آستین استکبار سر بیرون کرده در صدد اغفال اذهان عامه اند و با ترسیم خطوط شیطانی می خواهند که برای شهروندان افغانستان که بعداز سالها امنیت را تجربه می کنند، ذهنیت سازی کنند و خلاصه با تأسیس حزب می خواهند آخرین فرمایشات بیرونی ها را که ناشی از توطئه و دسایس آنان نسبت به مردم افغانستان است را جنبه عملی بپوشانند، در حالیکه در شرایط کنونی تأسیس ا حزاب سیاسی آن هم در بیرون از کشور راه حل اصولی و منطقی نیست، یگانه راهی که ما را از بحران اقتصادی و سیاسی موفقانه، رهایی می بخشد، اتحاد، همبستگی، وحدت و تلاش باهمی وهماهنگ پیرامون یک افغانستان آزاد، مستقل، خود کفا و غیر وابسته است، این مزیت ها چه زمانی جنبه عملی و حقیقی به خود می گیرد، زمانیکه خود را همه مسؤل و وابسته به ارزشهای اسلامی و ملی بدانیم و به جای بحران آفرینی به مهار بحران های که از طرف کشورهای مغرض در قضایای افغانستان برملت ما تحمیل شده بی اندیشیم.

Related Articles

ځواب دلته پرېږدئ

ستاسو برېښناليک به نه خپريږي. غوښتى ځایونه په نښه شوي *