مواد مخدر وتأثیر آن بر جامعه

مواد مخدر یکی از موضوعات مهم وقابل بحث در سطح جهان وجامعه بین المللی است که همواره زمامداران ومتولیان امور کشورها روی جلوگیری آن بحث و گفتگو دارند وطرح های متعددی را برای پیشگیری از آفات وپی آمدهای ناگوار آن مطرح می‌کنند، در واقع امروز مواد مخدر پیش ازآنکه مسئله‌ی خطرناک برای نابود سازی نسل جوان واز هم پاشی فامیل ها مطرح گردد ، شکل سیاسی را به خود گرفته جامعه بین المللی با وصف آنکه خودرا مخالف سیاست گسترش وتجارت آن میداند ولی در واقع کشت وترویج آن را یکی از راه های پر درآمد خود وکارمندان خویش می‌داند، چون تعداد زیادی از ایشان در سطح جهان به بهانه مبارزه با مواد مخدر زندگی خودرا سروسامان بخشیده اند واز همین رهگذر دارای زندگی مرفه وآرام می باشند، کنفرانس های را تحت نام مبارزه با مواد مخدر در برخی از کشورها راه اندازی می کنند و پیرامون  خطر گسترش مواد مخدر و راه های پیشگیری از انتشار آن صحبت ها وسخنرانی های را به راه می اندازند و به کشورهای تولید کننده فندهای بالای می‌دهند تا از کشت آن جلوگیری نمایند .

در حقیقت مرکز وثقل این فعالیت های ضد ترویج مواد مخدر در افغانستان نسبت به هرکشوری دیگر نمایان ومشهود است، در زمان جمهوریت  کشورهای استعمار گر برافغانستان یورش بردند چند مسئله‌ی را به عنوان فعالیت های اساسی و زیر بنایی خود به راه انداختند، از قبیل آزادی بیان، حقوق زن، دموکراسی، مبارزه بامواد مخدر، تروریزم وغیره این همه را برای تحقق بخشیدن به این اهداف در ظاهر شعار های پر زرق وبرق را بلند کرده بودند ، وسنگ دفاع از حقوق زنان وآزادی بیان را برسینه می زدند ولی در واقع تحت این شعار به ترویج فساد وفحشاء مبادرت ورزیده بودند ، وبنام محو کشت مواد مخدر نه تنها وزارتی را ایجاد کردند بلکه در برخی از وزارت ها معینیت های را هم بدان افزودند که سالانه میلیون ها دالر به عنوان مبارزه با کشت کوکنار به این ادارات تحویل می‌دادند ، این پول‌ها در واقع در جیب چند تن از مافیایی مواد مخدر وکارمندان دولت وغیره سرازیر می گردید ونه تنها از گسترش آن جلوگیری به عمل نمی‌آمد بلکه بیش از پیش تجارت این مواد کشنده وخانمان سوز رونق می یافت و برای اینکه به مردم نشان دهند که ایشان در تصمیم خود مبنی برجلوگیری از کشت مواد مخدر مصمم اند کارهای روتینی را انجام می‌دادند واشخاص بیچاره ومظلومی را که از ناچاری به این کار مبادرت ورزیده بودند دستگیر ودوسیه ای بنام مرتکبین تجارت مواد مخدر به دادگاه می فرستادند، اما آنهایی که در رأس کار قرار داشتند مواد مخدر را در موترهای شیشه سیاه در کابل و ولایت ها جمع آوری نموده و از طریق ترافیک هوایی به جاهای مورد نظر انتقال می دادند ، پل سوخته در کوته سنگی به صفت یکی از نمایشگاه های مطرح وبدنام مواد مخدر در سطح افغانستان شناخته شده بود که هزاران معتاد در زیر پل های کثیف آن در چهار فصل حضور گسترده ای داشتند وبرای اثبات مدعای خود دونر های تمویل کننده مواد مخدر را به آنجا برده ومهر تأیید به حرف های خودرا از زیر پل های کثیف و ساحل دریایی خشک وآلوده دریای کابل می زدند . درواقع نه دولت وقت ونه هم دونرهای بین المللی که دفاتر لکس ومعاش های بلندی را دریافت می داشتند هیچ اراده ای برای محو وجلوگیری مواد مخدر نداشتند؛ بلکه برعکس کوشش به خرج می‌دادند تا گسترش این پدیده شوم را به عنوان خطرناکترین عنصر در سطح جهان معرفی نمایند.

اما با آمدن امارت اسلامی گلیم استفاده جویی ادارات ذیربط مواد مخدر جمع و ادارات فاسد آن مسدود گشت، امارت اسلامی نه تنها از هیچ منابع بین‌المللی برای مبارزه با آن خواهان کمک نشد بلکه دامن برزد وتصمیم گرفت که شیرازه این لکه بدنامی را از دامن افغانستان ومردم آن بردارد ، همان بود که با یک اقدام دلیرانه تمام معتادان را از مراکز وولایات جمع وجهت تداوی به بیمارستان‌ها معرفی داشت ومکان‌های شان را که زباله ها در آن انداخته می‌شد به چمن وگلزار ها مبدل ساخت و امروز از فضل این اقدام نیک مردم از رجس مواد مخدر در امن وامان کامل بسر می‌برند، ودیگر مردم غریب وبیچاره به بهانه تجارت مواد مخدر روانه زندان نمی‌شوند ، امروز ولایات چون هلمند که از مشهور ترین تولید کنندگان مواد مخدردر افغانستان شناخته شده بود به جای کشت کوکنار به باغداری و دامداری مصروف اند وزندگی ایشان بیش از پیش رونق یافته است  و امیدواریم که هم چو اقدامات خردمندانه بتواند افغانستان را به سوی بهروزی وسروری وشاد زیستی سوق دهد، و مردم از نعمت تعلیم وآموزش وآرامش لذت برند و در سایه عدل وانصاف زندگی کنند.