باگذشت هرسال، پایین آمدن سطح آبهای زیر زمینی و خطر کاهش آب و افزایش خشکسالی مشکلات زیادی را برای مردم و به خصوص دهقانان ومالداران بوجود می آورد. آب منبع حیات است که بدون آن زندگی ناممکن می‌باشد. افغانستان ازنظرداشتن منابع آبی نسبت به کشورهای همسایه در موقعیت نسبتاً بهتر قرار دارد؛ اما به دلیل عدم مدیریت آن از سوی دولتمردان و مسئولان طی 20 سال گذشته میلیون مترمکعب آبهای ما به کشورهای همسایه به صورت رایگان سرازیر شده بناء ما نتوانستیم بندهای آبگردان و ذخیروی بسازیم تا استفاده بهینه از آبهای کشور خود کرده باشیم.
درحال حاضر در شهرکابل نزدیک به شش ونیم میلیون نفوس زندگی میکند.آبهای زیرزمینی این شهربرای یکی ونیم میلیون نفوس کفایت میکند.مشکل ٥ میلیون تن دیگرراچطورحل کنیم؟اگرمابه نقاط مختلف شهرکابل برویم حتماٌمتوجه کم آبی میشویم.بنابراین لازم است که سیستم آبرسانی ومدیریت آب راتقویه کنیم. اولین شبکه آبرسانی کشور در شهر کابل در زمان امیر عبدالرحمن خان در سال ١٢٥٨ هـ ش با استفاده از چشمه‌هایی که در عقب شفاخانه ابن‌سینا موقعیت داشت، احداث گردید و در زمان امیر حبیب الله خان (١٢٩٣-١٢٩٨ ش) آب کاریزهای پغمان به مخزن توزیع شهر کابل انتقال می‌یافت و از آنجا برای آبرسانی مرکز شهر استفاده می‌گردید و متعاقباً خدمات آبرسانی از سال ١٣۴٨ ش به بعد در سایر شهرهای بزرگ کشور مانند هرات، مزار شریف، جلال آباد و کندهار آغاز گردید.غرض انسجام بهتر امور خدمات آبرسانی در کشور، اساسنامه تصدی آبرسانی و کانالیزاسیون بر اساس فرمان شماره (١٢٢۴) مورخ ١٢/١٣٥٣ تصویب و در جریده رسمی شماره ٣٠١ مورخ١٣٥۴ نشر گردید.بعداً بر اساس مصوبه شماره ٢٧ مورخ ١٨ قوس ١٣٩٩ کابینه حکومت قبلی نام شرکت به «شرکت دولتی آبرسانی و فاضلاب شهری» تغییر یافته است.این اداره در بخش های عرضه خدمات آب صحی آشامیدنی و مدیریت امور فاضلاب در ساحات شهری و نیمه شهری کشور فعالیت دارد. شرکت دولتی آبرسانی و فاضلاب شهری با دیدگاه «دسترسی هر شهروند به آب آشامیدنی صحی و خدمات فاضلاب» عملاً در ٢٢ ولایت و ١١ ولسوالی ارائه خدمات میکند.افغانستان جزء کشورهای نسبتاخوب، و دارای منابع آب است.از طرف دیگر کلیه آبهای موجود درافغانستان قابل استفاده نیست وچند درصد را آبهای شور تشکیل می دهند، که روزبه روز برمیزان آنها افزوده می شود. از سویی بهره برداری بی رویه آبهای زیرزمینی شیرین از طریق چاههای عمیق و نیمه عمیق باعث کاهش میزان آب شیرین و افزایش آبهای شورمی شود.درنتیجه حاصلخیزی زمینهای زراعتی کاهش می یابد و تبدیل به زمینهای شور می گردند؛ چون تبدیل آبهای شور به شیرین به دلیل بودجه زیاد، مقرون به فایده نیست، بنابراین باید با استمرار صرفه جویی عمومی ، برنامه دقیق ،استفاده خوبتر از آب ، جلوگیری از ضایع شدن منابع موجود ، تصفیه مجدد آب مصرف شده و به کارگیری مجدد آنها، کمبود آب را جبران کرد.اکثر کشورهای جهان جهت تامین آب سرمایه گذاریهای زیادی کرده و با ایجاد سیستمهای گوناگون ازضایع شدن آن جلوگیری می کنند. در کشورهای شرق میانه نیز ، جنگ بعدی را جنگ بر سر آب می دانند. به طور مثال کشورهای سوریه و عراق با ترکیه، رژیم اسراییل با فلسطینیان ساکن در کرانه رود اردن همواره تامین آب مورد نیاز خود کشمکش دارند.منطقه شرق میانه جزء مناطق کم آب دنیا می باشد، ولی رشد نفوس آن از بالاترین رشدها است؛ از سوی دیگر با پایین رفتن سطح آبهای زیرزمینی و بالا رفتن مقدار نمک آبهای موجود و آلودگی روز افزون آنها، مساله آب به یکی از چالشهای جدی و خطرناک منطقه تبدیل شده است.
بناٌ،لازم است که دولت درزمینه حل پرابلم آب گام های مثبت وکارساز بردارد.سیستم آبرسانی رابااستفاده ازتکنالوژی معاصربازسازی وتقویه کند.کمپاین های آگاهی دهی راطور دوامدارراه اندازی کند،تامردم مصرف آب رابه حداقل کاهش دهد.بدون همکاری مردم هیچ برنامه آب به موفقیت نمی‌انجامد.
نوری
