قدرت های جهان امروز پیش از اینکه در صدد پیروزی نظامی وتسخیر جغرافیا باشند، در تلاش کسب منافع حد اکثر از بحران های موجود در جهان اند، زیرا در جهان معاصر حرف اول و نخست را اقتصاد غنی و امکانات بیش از حد می زند.
روی این اساس، اکثر کشورها در قضایای موجود جهان، پیش از این که به فکر راه حل سیاسی و کاهش تنش ها باشند، در پی منافع ستراتیژیک اقتصادی و حیاتی خود اند که این شاخص ها، سبب شده که امروز ما شاهد حوادث دلخراش غزه و حملات بی رحمانه رژیم صهیونیستی بر فلسطینیان باشیم و مشکلات کشورهای جهان سوم نیز لاینحل بمانند.
بنابراین اگر کشورهای قدرت مند جهان به ویژه اعضای اصلی و دایمی شورای امنیت سازمان ملل متحد در تفاهم میان هم، در حل معضلات کشورهای در حال جنگ و یا تازه بیرون شده از جنگ، صادقانه تلاش کنند، بدون شک، امروز شاهد یک جهان عاری از خشونت می بودیم.
به تازگی نمایندگان دایمی چین و روسیه در سازمان ملل متحد از جامعه ی جهانی خواسته اند تا برای تغییر وضعیت در افغانستان، وارد تعامل سازنده با امارت اسلامی افغانستان شوند و رسیدگی به چالش های موجود در افغانستان را بدون تعامل سازنده جامعه‌ی جهانی با امارت اسلامی غیر ممکن دانسته اند، همچنان این دو نماینده در شورای امنیت سازمان ملل متحد از جامعه‌ی جهانی خواسته اند تا با برقرار کردن ارتباط با امارت اسلامی، اعتماد این نظام و جهان را افزایش دهند … اما به باور آگاهان امور سیاسی این حرف ها کوبیدن مشت در هوا است، ولی مردم افغانستان از این اقدام و تلاش های ممتد روسیه و چین در اکثر موارد که در دفاع از نظام و مردم افغانستان، صورت می گیرد، استقبال می کنند، اما در پهلوی آن از این دو کشور دوست، انتظار دارند که باید از صلاحیت ها و نفوذ خویش که در سازمان ملل متحد و کشورهای جهان دارند، کار گرفته و در راستای به رسمیت شناختن امارت اسلامی افغانستان، پیش قدم شوند و به انتظارات مردم افغانستان، پایان دهند، همچنان واقعیت های عین جامعه‌ی امروز افغانستان را در شورای امنیت و دیگر نهادهای بین المللی، انعکاس دهند و به آنان تفهیم کنند که امارت اسلامی در مدتی که گذشت تمامی معیارهای قبول شده بین المللی، پیرامون به رسمیت شناخته شدنش را، تکمیل و با گذشت هر روز تعامل و نزدیکی اش با کشورهای منطقه و فرا منطقه نیز در حال تقویه شدن است، اما با تأسف عدم توجه ی کشورهای جهان به ویژه کشورهای همسایه و منطقه، کار را به درازا کشیده و مردم افغانستان را در بالا تکلیفی قرار داده است که باید در به رسمیت شناختن امارت اسلامی افغانستان، نخست همسایه ها، کشورهای منطقه و به خصوص کشورهای منطقه که عضویت دایمی شورای امنیت سازمان ملل را دارند، اقدام سریع کنند.
هر چند شورای امنیت سازمان ملل یکی از ارکان سازمان ملل متحد است که وظیفه‌ی پاسداری از امنیت و صلح بین المللی را به عهده دارد و بر اساس این منشور، حیطه‌ی قدرت شورای امنیت، شامل اعزام نیروهای پاسدار صلح، تقویت تحریم های بین المللی و اعطای اجازه استفاده از نیروی نظامی علیه کشورهای متخاصم است، اما در صورتی که امریکا با یک رای خود چند بار پیشنهاد قطعنامه‌ی آتش بس در غزه را که تمام مردم آگاه جهان به ویژه مسلمانان واقعی در انتظار آن اند، می تواند ویتو کند، آیا این دو کشور نمی توانند که در به رسمیت شناختن امارت اسلامی و آزادی پول های مسدود شده‌ی مردم افغانستان، شماری از کشورهای جهان را به دنبال خود بکشانند که بدون شک پاسخ واضح و روشن است.
بنابرین، این که چرا کشورهای همسایه و منطقه، نسبت به دیگر کشورها در به رسمیت شناختن و تعامل سازنده با امارت اسلامی افغانستان، پیش قدم شوند، اینست که تأمین امنیت، صلح سراسری و ثبات در افغانستان، موثر اند که باید بیشتر از هر کشور دیگر، منفعت آن بر می گردد به همسایه ها و کشورهای منطقه، زیرا امنیت مطمئن کنونی در افغانستان، شرایط مناسب را برای رویدست گرفتن پروژه های منطقوی مساعد ساخته است که با تطبیق این پروژه ها نه تنها افغانستان به شگوفایی و توسعه می رسد، بلکه کشورهای همسایه و منطقه نیز منفعت های قابل ملاحظه یی را به دست خواهند آورد.
